“Odbębnij środę”- pod takim hasłem odbywają się cykliczne zajęcia skierowane do osób chcących rozwinąć w sobie dar rytmu. Równowaga jaką daje świadomość rytmu to chleb powszedni, każdy z nas ma swój dobowy rytm! Na zajęciach nauczysz się muzyki granej na instrumentach perkusyjnych które pochodzą prosto z Afryki – djembe, dununba, sangban, kenkeni. Każdy z bębnów to inny dialog jednak razem tworzą ciekawą transową opowieść. Każdy może zostać bębniarzem, poziom dopasowuje się do uczestników. Razem, z wszystkimi członkami warsztatyów tworzy się małą społeczność nakierowaną na rozwój personalny i działania społeczne.
Czas trwania każdego spotkania to dwie godziny lekcyjne. Koszt zajęć to jedyne 30 zł. W razie pytań oraz w celu zapisów na zajęcia należy kontaktować się pod numerem telefonu – 728461886. Zajęcia odbywają się w środy – od 19:00 do 20:30 w Studiu Bębnów Afrykańskich, na ulicy Mikołaja Reja 12 w Rzeszowie.
Poznaj bliżej instrumenty muzyczne, wykorzystywane podczas zajęć
Djembe [wym. dżembe] lub jembe – instrument muzyczny z Afryki (najpopularniejszy na zachodzie kontynentu), stanowiący rodzaj kielicha jednomembranowego bębna. Membrana djembe zrobiona jest zazwyczaj ze skóry koziej lub rzadziej z bydlęcej (dawniej z antylopiej), naciągniętej za pomocą specjalnie splatanego sznura (tradycyjnie) bądź śrub (współcześnie). Istnieją również modele bez możliwości strojenia (np. produkowane przez firmę Remo).
Istnieją trzy podstawowe dźwięki wydobywane z tego instrumentu:
Bas – Jest najniżej brzmiącym uderzeniem. Uderzamy otwartą dłonią, całą jej powierzchnią (łącznie z palcami) w środek membrany bębna. Dłoń, zaraz po uderzeniu, powinna odbić się od skóry, aby nie tłumić powstałego dźwięku. Palce dłoni powinny być złączone.
Ton – zwany też „open” (otwarty), uzyskujemy go przez uderzenie w bęben przy jego krawędzi. Dłoń powinna być wyprostowana a palce złączone (poza kciukiem, który należy odchylić, aby nie uległ kontuzji, co bardzo często zdarza się u początkujących). W momencie uderzenia, krawędź bębna powinna znajdować się nieco poniżej palców, pod „poduszkami”, a palce w momencie uderzenia, powinny dotykać membrany całą swoją powierzchnią.
Slap – jest najwyżej brzmiącym i najgłośniejszym uderzeniem. Uderzamy przy krawędzi bębna. Palce są rozłączone i razem z dłonią tworzą jakby lekki łuk, tak że o membranę uderzają najpierw opuszki palców, a potem dopiero dolatuje „reszta” palców. Bardzo częstym błędem jest wyginanie dłoni w łuk na siłę.
Dundun – pochodzący z Afryki Zachodniej bęben cylindryczny.
Korpus dunduna wykonany jest tradycyjnie z wydrążonego pnia drzewa. Z obu stron korpusu naciągana jest membrana wykonana najczęściej ze skóry krowiej, czasem koziej (w instrumentach używanych przez grupę etniczną khassonke zamieszkującą region Kayes na północy Mali).
Dawniej do połączenia obu membran i zamocowania ich na korpusie używano rzemieni, a bęben strojono przez przystawienie go do ognia. Obecnie system rzemieni zastąpiony został linkami z tworzyw sztucznych.
Najbardziej znana tradycja bębniarska związana z dundunami pochodzi od ludów Malinke z północnej Gwinei. Najczęściej muzyka grana na dundunach zbudowana jest z wielokrotnie powtarzających się fraz o różnej długości.
W skład orkiestry malinke wchodzą najczęściej 3 dunduny:
kenkeni – najmniejszy z dundunów, jego fraza jest najkrótsza i pełni rolę stałego punktu odniesienia, uzupełniając jednocześnie melodię rytmu. Muzyk grający na kenkeni może powtórzyć swą frazę nawet kilkunastokrotnie, zanim pozostali muzycy grający na dundunach zagrają swe frazy tylko raz. Kenkeni nie wykonuje wariacji. Muzyk grający na tym bębnie w danym rytmie gra niezmiennie tę samą melodię.
sangban – w muzyce malinke średni co do wielkości a zarazem najważniejszy dundun. On określa rytm, który w danej chwili jest grany, daje sygnały prowadzące orkiestrę za tancerzem poprzez dany utwór muzyczny. Sangban może grać wiele wariacji, dodając urozmaicenia do melodii macierzystej, co powoduje, że rytm cały czas się zmienia, mimo że w tle ciągle brzmi melodia, od której sangban zaczął grać swój rytm.
dundun lub dundunba (ba w językach Mande znaczy duży) – największy rozmiarem dundun, dostarcza basowego brzmienia orkiestrze bębniarskiej. Jego melodia oplata i niejako zawiera w sobie melodię graną przez sangban. Tworzy tło, na którym sangban może się wypowiedzieć, tworząc ostateczny kształt danego rytmu i melodii bębnów.
