W niedzielę 14 kwietnia, już po raz szósty, obchodzono Święto Chrztu Polski. Upamiętnia ono symboliczne wydarzenie, które datuje się na ten dzień w 966 roku, kiedy to Mieszko I, książę Polan, przyjął chrzest w imieniu swoim i ludu, którym władał.
To wydarzenie stanowił początek chrystianizacji ziem polskich i jest uznawany za fundament naszego państwa. W tym roku przypada 1058. rocznica tego doniosłego wydarzenia. Sejm, ustanawiając to święto ustawą z 22 lutego 2019 roku, nadał mu rangę państwową. Posłowie określili chrzest Polski jako „kluczowe wydarzenie w dziejach naszego Narodu i Państwa”. Celem tego święta jest skłonienie do refleksji nad naszą odpowiedzialnością za przyszłość polskiego narodu.
Mieszko I został ochrzczony w Wielką Sobotę roku 966, która wypadała 14 kwietnia. Święto Chrztu Polski miało miejsce w grodzie na wyspie Ostrów Lednicki, w kaplicy pałacowej, gdzie odnaleziono dwa zagłębienia o kształcie połówek krzyża, pełniące rolę najstarszego basenu chrzcielnego na ziemiach polskich. Ten strategicznie położony ośrodek obronny był także siedzibą księcia oraz dostojników państwowych i centrum kultu religijnego. Osada Polan, którą Mieszko I rozbudował do imponujących rozmiarów, stała się miejscem przyjęcia chrztu, gdy Kościół w dużej mierze był jeszcze niepodzielony na prawosławie (1054 r.) i kościoły protestanckie (1517 r.). Okrągła milenijna rocznica Chrztu Polski przypadła w 1966 roku, jednak wówczas nie było sprzyjających okoliczności do pełnego świętowania tego ważnego wydarzenia dla Polski.
Przyjęcie chrztu otworzyło Polskę na wpływy zachodnioeuropejskie oraz umożliwiło nawiązanie bliższych stosunków z innymi państwami chrześcijańskimi, przyczyniając się jednocześnie do konsolidacji władzy książęcej. Na płaszczyźnie kulturowej, chrzest Polski utorował drogę do rozwoju sztuki, literatury i nauki w duchu zachodnioeuropejskiego chrześcijaństwa. Rozpoczęto budowę kościołów, klasztorów i innych instytucji religijnych, które stały się centrami edukacji i kultury. Wprowadzenie alfabetu łacińskiego i języka łacińskiego jako języka liturgicznego i naukowego miało ogromny wpływ na rozwój języka polskiego i literatury.
Wraz z zanikiem lokalnych wierzeń pogańskich, pojawiła się jednolita religia, wzmacniając jedność ziem polskich i sprzyjając tworzeniu dodatkowych więzi społecznych. W 968 roku utworzono biskupstwo w Poznaniu, a w 1000 roku arcybiskupstwo w Gnieźnie, co było rezultatem wizyty cesarza Ottona III w Polsce. To wydarzenie umożliwiło dalszy rozwój struktur kościelnych na terenie Polski.
Książę Polan, Mieszko I, syn Siemomysła, przyjął chrzest z Rzymu za sprawą swojej małżonki, Dobrawy (czasem zwanej Dąbrówką, czes. Doubravka), urodzonej około 930-935 roku. Dobrawa była księżniczką czeską z dynastii Przemyślidów, a po ślubie z Mieszkiem I w 965 roku stała się księżną polską. Jej rodzicami byli książę czeski Bolesław I Srogi i jego żona Maria. W 967 roku urodził im się pierworodny syn, nazwany na cześć dziadka Bolesławem, który później został królem Polski jako Bolesław Chrobry. Drugim dzieckiem było ich córka, Świętosława, która wyszła za mąż za Eryka Zwycięskiego, króla Szwecji, a potem została królową Norwegii i Danii. Jest znana w źródłach skandynawskich jako Sygryda-Storada.
Historycy dostrzegają pozytywny wpływ Dobrawy na losy państwa polskiego. Za jej życia stosunki między Polską a Czechami układały się pomyślnie. Promowała kulturę i naukę łacińską, być może też zainicjowała powstanie książęcej kancelarii przez sprowadzenie duchownych. Po chrzcie Mieszka I, do Polski zaczęli przybywać misjonarze z różnych regionów, w tym z Irlandii, Włoch i Niemiec. Dobrawa żyła z Mieszkiem 12 lat i zmarła około 977 roku.
