Dziś w kościele katolickim obchodzona jest uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa, tradycyjnie nazywana Bożym Ciałem. W tym czasie zwyczajowo odbywają się uroczyste procesje. Warto jednak zdawać sobie sprawę również z wielu tradycji ludowych związanych z tym świętem.
Uroczystość Bożego Ciała przypada zawsze na jedenasty dzień po obchodach Zielonych Świątków. W naszym kraju jest obchodzona od 1320 r. Procesje, które wówczas się odbywały przetrwały do dziś. Podczas ich trwania mieszkańcy miast i wsi idą ulicami lub drogami do czterech ołtarzy, przy każdym odśpiewują ewangelię oraz otrzymują błogosławieństwo kapłana Przenajświętszym Sakramentem. Często uczestnicy procesji noszą ludowe stroje zależne od danego regionu kraju. Dziewczynki sypią kwiaty przed Najświętszym Sakramentem, a chłopcy dzwonią dzwoneczkami.
Święto zostało ustanowione ze względy na objawienie błogosławionej Juliany, zakonnicy z Cornillon, która podczas nabożeństwa ujrzała krople krwi na hostii i korporale. Wprowadził je papież Urban IV, a jego celem jest przybliżenie katolikom obecność Jezusa w Eucharystii. Oficjalna nazywa święta została ustanowiona przez papieża Klemensa V w 1314 roku.
Według tradycji staropolskich podczas procesji odgrywano przy ołtarzach sceny, w których występowały postacie biblijne. W procesjach brały również udział wszystkie stany społeczne, włącznie z samym królem. Podczas rozbiorów procesje stanowiły manifest patriotyzmu Polaków.
W dawnej Polsce podczas Bożego Ciała w kościele święcono wianuszki z ziół. Każde ziele miało określone znaczenie np. bylicy bożemu drzewku przypisywano moc magiczną. W święconych wiankach musiała znajdować się macierzanka, mięta, rozmaryn, lubczyk, podbiał, niezapominajka, rumianki, stokrotki. Wierzono, że zioła, które wykorzystywano do wianków to lekarstwo przeciwko wszelkim dolegliwościom. Poświęcone przez księdza bukiety i wianki z ziół zawieszano nad oknami, nad drzwiami u wrót stodół, stajen i obór, zakopywano w rogach wśród zagonów kapusty i konopi jako ochronę przed szkodnikami.
Przetrwał w Polsce zwyczaj zabierania do domu gałązek brzozy, które zdobiły ołtarze. Według ludowych tradycji mają chronić dom przed nieszczęściami, chronią również strzechy przed pożarem, a plony przed szkodnikami.
Warto wspomnieć też o Pochodzie z Lajkonikiem – tradycji z okolic Krakowa. Po zakończeniu procesji, ludność ze Zwierzyńca pod Krakowem udawała się pod pałac biskupi, gdzie lajkonik rozpoczynał harce. Lajkonik miał symbolizować zwycięstwo sił dobra nad złem.
